Een tijdje geleden schreef ik een berichtje over de communikaper, en daar kwamen best herkenbare reacties op.
Daarna ging ik nadenken over de mogelijke oorzaken; waarom doet iemand dit?
En ik bedacht dat veel gesprekken ook niet in evenwicht zijn. Dat had ik natuurlijk al veel langer door, maar het kwam opnieuw onder de aandacht.
Ja, en wanneer is een gesprek in evenwicht?
De afgelopen weken heb ik na zitten denken over communicatie.
Dat is een heel breed begrip en ik wil me eerst maar eens beperken tot gesprekken die we in de relationele sfeer met elkaar voeren in een klein groepje van 2-4 mensen.
Mijn ervaring is dat daar hele fijne gesprekken tussen kunnen zitten, waarbij je aan beide kanten het gevoel kunt hebben dat er oprechte belangstelling is voor elkaars leefwereld en de dingen die iemand bezig houden.
Echter, ik kan niet zeggen dat dit soort fijne gesprekken in de meerderheid zijn.
Het is toch heel vaak zò dat anderen veel en lang aan het woord zijn (en dan nog niet eens op de communikaper-manier ...) en dat je merkt dat er weinig belangstellende vragen jouw richting op komen.
Is dat herkenbaar voor jullie? Ik ben daar best benieuwd naar en zet het maar gerust in de reacties... Want het kan natuurlijk ook gewoon aan mij liggen!
Waar ik ook over na heb zitten denken: welke factoren spelen nu een rol in zo'n gesprek van 2-4 mensen, oftewel; hoe komt het dat het gesprek eenzijdig wordt, waarbij de één aan het woord is en de ander luistert en (non) verbaal kort reageert, maar niet de beurt krijgt...
Ik heb eigenlijk nog veel meer vragen en ik zoek daarbij ook naar antwoorden.
Er is ook best wat literatuur over te vinden.
Maar ik vind het fijn om jullie ervaringen in deze zoektocht te betrekken.
Mocht je nu liever niet via de reacties op mijn blog reageren, dan mag je natuurlijk ook mailen!
Geen idee waar het door komt Elizabeth. Misschien zijn sommige mensen gewoon wat dominanter dan andere. Je hebt ook goede luisteraars natuurlijk, dat kan heel fijn zijn in een gesprek. Soms gaat het al mis in een heel klein groepje. Wij hebben wel eens met z'n vieren gezeten en terwijl ik iets aan het vertellen was begon een ander een een-op-een gesprek dwars erdoorheen, alsof hij me helemaal niet hoorde. Ik ben toen maar gestopt, wat bezielt die mensen toch?
ReplyDeleteDominantie speelt vast een rol, denk ik.. De situatie die jij beschrijft is helaas herkenbaar.
DeleteOh lastig om daar iets over te zeggen.
ReplyDeleteIk ben soms best een kaper denk ik.
Niet expres, niet omdat ik geen interesse in anderen heb, maar als ik dagen niemand gesproken heb, dan kan mijn hoofd zo vol zitten dat er niets meer bij kan en er het één en ander gewoon uit moet.
Mensen die veel praten zijn niet persee egoïstisch, er kunnen andere redenen zijn.
Zoals onzekerheid, bang zijn om een stilte te laten vallen, niet goed weten hoe je de juiste vragen kunt stellen en dus ook soms te vaak niemand hebben om mee te praten.
Met een verweggistan vriendin heb ik van die chaotische chatgesprekken, waarbij haar en mijn verhalen voortdurend door elkaar lopen.
In het begin vond ik dat mega irritant.
Inmiddels werkt het prima.
Gewoon even aanhalen waarop je reageert.
We zijn er keien in geworden.
Maar ja in het echte leven is dat een stuk lastiger.
Mooie aanvulling, Marlien! En ik vind het ook nog wel uitmaken hoe je leefomstandigheden zijn. In jouw situatie snap ik dat het eruit moet... En dat mag ook, want een mens is een sociaal wezen. Ik heb een zus èn een broer die allebei alleen zijn en dan merk ik ook dat ze moeten spuien... Geeft niks...
DeleteMaar je voelt het gewoon als er nooit echte interesse is van de andere kant...
Wat goed dat je dit aankaart. In familie kring heb ik een nichtje die altijd het gesprek naar zich toetrekt.
ReplyDeleteMaar met mijn zoon heb ik een soort van babylonische spraakverwarring. Hij vind dat ik meer moet vragen. Maar ik vraag: hoe gaat het? En vind dat hij dan moet bepalen wat hij kwijt wil. Maar hij vind dat niet genoeg, ik moet specifieker vragen. En ik doe dat dan niet. Maar ja, hij vraagt ook nooit naar mij dus we zijn aan elkaar gewaagd.
Lastig hoor, maar jullie hebben het er dus wèl over gehad... wat je van elkaar verwacht.. dat is al een stap!
DeleteVanmorgen telefonisch twee mensen gesproken die me allebei na aan het hart liggen. Eerst een zus van Mart die ernstig kanker heeft, het ziet er beslist niet goed uit. Daarna heb ik mijn zus gebeld die zwaar kanker heeft gehad, ik ben toen zelfs hiervandaan naar Nederland met de trein gegaan omdatik vreesde...
ReplyDeleteIk ga in deze gesprekken niets uit de weg, noem het beestje bij de naam. Zij ook. Het zijn heel indringende gesprekken maar ook goede gesprekken. Ik ben daarna altijd even van slag.
Het is goed om zo open tegenover elkaar te kunnen zijn, er omheen draaien helpt niets; voor beide kanten niet. Het is wel heftig en begrijpelijk dat je na zo'n gesprek van slag bent.
DeleteMoeilijk om de oorzaak te weten. Overal zijn de haantje de voorste types en de stille types. Mensen die belangstelling tonen of die nergens naar vragen. Merk dat helaas de laatste tijd heel goed. Soms valt het je van bepaalde mensen dan erg tegen. Ze weten waar je mee te dealen hebt. Hebben zelf ervaring ermee en toch krijg je daar weinig steun van
ReplyDeleteZal er wel bij horen. Nu zit ik natuurlijk ook nog in het buitenland. Daar hoor je er niet zomaar bij😂😂.
Jammer hè, dat mensen zo op zichzelf gericht zijn. Het is juist zo verrijkend om je in elkaar te verdiepen.
DeleteNa jouw blog eens nagedacht. Misschien doe ik het ook wel, dat gesprekken kapen. En nu probeer ik wat meer te luisteren. Misschien helpt het...
ReplyDeleteHet is ook eigenlijk heel teleurstellend dat die fijne gesprekken die je gelukkig toch zo af en toe mee maakt in de minderheid zijn. Het hangt ook heel erg af wat en mens uitstraalt naar de ander, niet iedereen is benaderbaar. Denk ook dat je de personen waarmee je dat wel beleefd moet koesteren. Mijn ervaring is ook dat het bijna zelden voorkomt. Weinig mensen hebben een inlevingsvermogen. Met de één kan je uren communiceren zonder dat er stiltes vallen omdat je elkaar begrijpt en uitwisselt welke gevoelens d daarbij een rol spelen. Bij weer een ander mens zijn het korte zinnetjes zonder diepgang. Mimiek speelt daar naar mijn idee een grote rol in. Aan iemands ogen en gelaatsuitdrukking is vaak veel af te lezen. En als mensen echt niet in staat zijn of moeite willen doen om met inlevingsvermogen een gesprek te voeren dan zal dat waarschijnlijk nooit echt mogelijk zijn bij die persoon jammer genoeg. Daar zijn niet minder door alleen anders, en hebben daar geen behoefde aan. Oppervlakkige gesprekken kunnen soms ook aangenaam verlopen. Mooi Paasweekend gewenst Elizabeth
ReplyDeleteHoi! Ik reageerde de vorige keer al met een situatie die Kitty beschrijft. Irritant.
ReplyDeleteEen andere situatie die ik meemaakte was toen ik een jaar of 20 was. Peter was jarig en er kwamen ook studievrienden van hem. Eén vriend kwam met zijn nieuwe vriendin, die al een paar jaar werkte. Ze zouden ook blijven slapen. Ik dacht: gezellig. Ik ging naast haar zitten in gezelschap dus en vroeg wat voor werk ze deed. Bezigheidstherapeute, zei ze. Ik zei: Oh wat leuk, waar doe je dat? Antwoord: Nee dat is helemaal niet leuk.
Nou dan sla je bij mij dus een gesprek dood. Nu ik ouder ben zou ik dat natuurlijk heel anders aanpakken en doorvragen, maar ik was zo verbouwereerd door haar antwoord, dat ik even niet wist wat ik zeggen moest. En zij vroeg helemaal niets aan mij. We hebben nog contact met die vrienden van Peter en zien elkaar 1 keer per jaar, maar een vriendin is zij nooit geworden...
In echte vriendschap heb je soms periodes dat het dan een keer veel over de een gaat en dan weer een poos over de ander. En dat is niet erg, als het maar een beetje in balans is, vind ik.
En dan is er nog iemand met wie ik 'noodgedwongen' af en toe in contact ben al 15 jaar en die heeft echt nog nooit iets aan mij gevraagd. Ik weet dat het bij hem onvermogen is, dan neem ik het hem ook niet kwalijk, maar vermoeiend is het wel!
Oh, ze wilde duidelijk niet praten. Ik kan me voorstellen dat je met stomheid was geslagen. Nu zou je misschien vragen 'maar waarom doe je dan dat werk?'
DeleteKom zeker regelmatig voor,. Maar ik probeer er toch gewoon rustig mee om te gaan ……
ReplyDeleteGoede gesprekken zijn zeldzaam vind ik. Ik ken mensen met wie je snel bent uitgepraat omdat ik op een vraag alleen ja of nee krijg te horen.
ReplyDeleteToen ik het laatst met mijn oudste zoon had over dat mensen vaak niks aan me vragen, alleen zelf vertellen (hij dus ook) zei hij dat hij ook nooit iets vroeg (zelfkennis).
Hij verwachtte dat mensen zelf wel de dingen vertelde die ze kwijt wilde.
Nou niet dus. Altijd fijn als er belangstelling wordt getoond.
Als dat zo is kan ik wel heel open zijn en dingen niet uit de weg gaan.
Alleen een vraag "hoe is het nu met je" kan al voldoende zijn.
Hoewel ik één keer heb meegemaakt dat ik zei "niet zo goed" en dat ze antwoorde "o, dat is mooi". Blijkbaar was de verwachting dat ik zei dat het goed ging, wat meestal het antwoord is van veel mensen.
Communicatie vind ik in elke relatie het belangrijkste.
Goed luisteren is ook al een vak...
DeleteIk denk dat iedereen het wel meemaakt, gesprekken die alleen over de ander gaan of dat je gesprek gekaapt wordt. Van sommige mensen valt het me erg tegen, je vertelt iets waar je mee zit en de ander begint gelijk met een verhaal over de neef van een buurman die hetzelfde heeft meegemaakt, dan klap ik meestal dicht. Gelukkig kan ik met anderen wel goed praten, b.v. met mijn zussen en dochter, het gaat dan heen en weer. Ik moet eerlijk toegeven dat ik toen ik jong was veel minder naar de ander gericht was, ik probeer er nu toch meer op te letten. Maar het blijft soms moeilijk.
ReplyDeleteEen paar keer is helemaal niet erg, soms gebeurt het ook in enthousiasme. Maar als het keer op keer zo gaat, dan word ik het goed zat.
DeleteJe hebt ook mensen die wel beginnen met luisteren maar als je naar ze blijft kijken zie je ze aan hun ogen dat ze afdwalen in eigen gedachten om naar wat anders gaan kijken. Bij een vervelende heb ik wel eens een paar onzinzinnen uitgesproken, gewoon woorden en werkwoorden ertussen die nergens op sloegen en na 3 zinnen gevraagd: wat vind jij daar nou van. Glazige blikken en er was dus duidelijk niet geluisterd.
ReplyDeleteNou, daar zou ik dan snel klaar mee zijn!
DeleteWanneer iemand een gesprek kaapt denk ik meestal, ze zal we even tussendoor willen komen omdat ze het anders weer vergeet. Daar heb ik zelf tegenwoordig regelmatig last van. Dan denk ik, dit moet ik zo meteen even vertellen en als het dan zover is ben ik het vergeten. Zo irritant is dat. Soms vraag ik dan weleens “mag ik even tussendoor wat zeggen”.
ReplyDeleteDoor mijn slechthoreneid gebeurt het regelmatig dat ik spreek terwijl een ander aan het woord is/was omdat ik dat niet meekrijg. Ik verontschuldige me altijd natuurlijk
ReplyDelete