Guus praat ... en Moos niet (veel)

Onze kleinzoon Guus is inmiddels 4,5 en met regelmaat haal ik hem uit school op en blijft hij bij ons tot het einde van de middag of nèt na het avondeten.

Dat zijn gouden uurtjes als je hem zo alleen hebt en ik probeer hem dan niet teveel te 'sturen', maar te kijken hoe het loopt.

Vorige week haalde ik hem op uit school en zag hij een grijze auto wegrijden.

- 'Dat is Vigo, daar in die auto...'

- 'Ooo, en zit Vigo in jouw groep?'

- 'Ja, Vigo is mijn maatje en ook mijn vriendje. En hij woont vlak bij mijn huis. Ik zal het wel aanwijzen, oma. Eerst moet je naar mijn huis rijden en als je dan bij mijn huis bent zeg ik wel waar je heen moet'.

Dus deden we dat maar. Ik stopte voor zijn huis en kreeg opdracht om iets verder te rijden en toen linksaf te slaan. We kwamen in een heel smal straatje, tussen twee rijen huizen in. Op het eind moest ik stoppen en jawel hoor ... daar stond de grijze auto geparkeerd achter het huis.

Daarna reden we naar ons huis en Guus had nog wel een goede tip.

- 'Als je het vergeet waar Vigo woont, kijk je gewoon op de navigatie oma..., dat doet mijn papa ook!'

- 'Maar dan kan ik het toch ook aan jou vragen, Guus?'

- 'Ja, dat kan wel... maar dat is wel een beetje lastig vertellen. Dan moeten we er weer langsrijden...'

- 'Ik onthoud het wel Guus, oma is een slim meisje'.

- 'Maar soms kun je iets tòch vergeten...; ik vergeet ook wel eens iets en ik ben een slimme jongen...'

De keer erop dat ik Guus van school haalde, had ik een smal paadje gevonden tussen de huizen door om bij de auto te komen. 

- 'Ik weet iets leuks, Guus... We gaan hier tussen de huizen door!'

Guus keek alsof hij het maar niks vond, maar liep wel achter mij aan.

Toen we aan het eind waren en hij de auto op de parkeerplaats zag staan, riep hij:

- 'Dat noem je een sluiproute!'

De laatste keer moest hij, voordat hij in stapte, eerst serieus stenen zoeken die onder een schutting lagen bij de parkeerplaats. Hij had een heel rijtje uitgezocht en ik mocht er twee voor opa en twee voor mij uitzoeken. De rest nam hij ook mee; die waren voor papa en mama en Moos.

Later kwam hij erachter dat hij er eentje te weinig had! Daar baalde hij flink van, zo te zien.

Ik zei dat hij er wel eentje van mij mocht.

- 'Nee, dat hoeft niet hoor oma...' zei hij.

Gelukkig kon hij bij ons in het grind nog een vierde grote mooie steen vinden en die werd zorgvuldig bij de anderen gelegd.

De stenen voor opa in z'n crocs en die voor oma ook...

Moos (1,5 jaar) zegt nog niet veel woordjes, maar weet toch precies duidelijk te maken wat hij wil en wat hij niet wil. Het is een heel ander kind dan Guus. Blauwe ogen, lekker mollig, bijna altijd vrolijk.

Hij is een echt buitenkind, terwijl Guus het liefst binnen bezig is met lego of auto's, een spelletje of winkeltje speelt.  Maar ze zijn beiden vasthoudend en weten wat ze willen hoor...

Deze foto kregen we van onze schoondochter via Whatsapp, met als bijschrift 'de jongens moeten in bad...'

En Moos kan altijd eten en lust bijna alles, i.t.t. Guus ... 

De laatste tijd gaat Guus ook 'moeilijke woorden' gebruiken, die hij ergens heeft opgevangen.

Ik moet ze echt op gaan schrijven, anders vergeet ik ze.

Zo zei hij vorige week dat hij 'in principe nog wel meer druiven lustte..'

Heerlijk toch!